Beijing

Vrije dag

Vanmorgen  hoeven we er (gelukkig) niet zo vroeg uit, maar kunnen we uitslapen tot een uur of kwart voor negen. Lijkt wel op vakantie. Gauw een broek en een shirt aangeschoten en eerst effe lekker ontbijten. Het is nog druk genoeg in de ontbijtzaal, maar we vinden snel een plekje en zoeken weer lekkere dingen uit, want je weet maar nooit wat je vandaag nog te eten krijgt.

Terug op de kamer nemen we nog ruimschoots de tijd om te poedelen, foto’s over te zetten (dat doet Bastiaan en Jan kijkt) en nog effe lezen. Tegen 12 uur vinden we het tijd om weer de stad in te gaan. De koffers kunnen we in de bagageroom kwijt en dan op pad.

Het eerste stuk lopen we weer en ondertussen weten we zo goed de weg, dat we bijna anderen de weg kunnen wijzen, alleen ons chinees is nog niet zo goed. Op verzoek van Jan lopen we ook nog een stuk door de zogenaamde Hutongs. Dit zijn smalle straten, die vol met rotzooi liggen en waar hele kleine huizen (als je ze zo wilt noemen) staan. Het lijkt ons absoluut geen pretje om hier te moeten leven. Dit is de andere kant van Beijing. Na een beetje zoeken, vinden we de nieuwe concertzaal, ontworpen door een franse architect. Een reusachtig gebouw, rond en met heel veel aluminium en glas. Alleen via 2 ondergrondse ingangen is dit gebouw te bereiken en veel chinezen doen dit dan ook. We kijken in de hal, maar gaan niet echt naar binnen. Gelukkig hebben we de foto’s nog om te vertellen hoe apart dit gebouw toch wel is.

Ondertussen is het tegen 2 uur en gaan we met de metro naar Wangfujing straat, de winkelstraat van Beijing. Als eerste komen we een McDonalds tegen en we kunnen de verleiding niet weerstaan (en willen eigenlijk ook niet).  Na 1 Kipmenu en 1 Vismenu staan we om half drie weer buiten.

We gaan een paar hele grote warenhuizen in, maar het is er zo druk met chinezen en zo warm, dat Jan maar wat graag weer naar buiten wil. We lopen deze winkelstraat uit en besluiten om naar het meer te gaan, waar veel barretjes en restaurantjes zijn. Na een behoorlijke tippel, met een koud windje komen we bij het meer. Bas ziet vanuit de verte al waar hij wat wil drinken, namelijk een starbuck coffeeshop. We nemen een lekkere koffie, maar binnen is geen plek meer, dus gaan we naar buiten en op het terras drinken we onze heerlijke koffie. Jan zit met jas en sjaal en pet en ook nog met de capuchon op, met de rug naar de wind te “genieten van z’n koffie.

We slenteren de straatjes door en worden overal meteen bijna besprongen door de verkopers en door de riksja-rijders, want die willen ook wat verdienen. We lopen aan één stuk No Thank You te roepen. Wordt af en toe een beetje vervelend, maar we blijven lachen. We lopen nog even door naar de Drumtower en de Belltower, maar we zijn te laat, want ze gaan dicht. We horen nog van afstand de laatste drumvoorstelling.

Om kwart voor zes zitten we in het Silk restaurant en gaan we lekker eten. Bas aan de spare ribs en Jan aan de Beef met pepers. Het smaakt prima. Half zeven zetten we koers naar ons hotel, want we worden om 20.00 uur opgehaald voor onze treinreis naar Xi’an.

Het is toch verder lopen, dan we dachten, maar om 19.50 uur stappen we ons hotel binnen en zien Lu al staan en vertrekken we naar het station. We vertrekken vanuit Beijing-West. Dat blijkt niet zomaar een stationnetje à la Weidevenne te zijn, maar een zo groot staton, dat CS Amsterdam hier wel 5 x in kan. Gigantisch en wat een mensen. Het is overvol en het lijkt wel of alle chinezen uit Beijing met de trein moeten. Onze gids loodst ons prima door die hele drukte heen en om 21.00 uur zitten we in onze coupe.

Tot onze niet geringe verbazing moeten we die delen met een Chinese dame van middelbare leeftijd (B as schat boven de zestig en herkenbaar voor Jan) , die geen woord Engels verstaat.

Nou dat kan leuk worden, denken we allebei. Met handen en voeten proberen we iets duidelijk te maken. Gelukkig stapt er ook nog een jongedame van Chinese afkomst de coupe binnen, en zij verstaat gelukkig wel redelijk Engels. Dat is wel makkelijker voor de communicatie. We vertrekken keurig op tijd en om een uur of half elf gaan de dames plat en besluiten wij ook maar te gaan liggen en het licht uit te doen.

Maar o jee, Bas vraagt, weet jij waar mijn mobiel is? Het antwoord is nee. En wij gaan zoeken, maar er is geen (trein)spoor van de mobiel van Bastiaan. Heb ik hem dan in het restaurant laten liggen? Of nog op de kamer? Nee ik weet zeker, dat ik hem bij mij had en hij ligt ook niet in het restaurant. Ra ra hoe kan dit?????????????? We besluiten maar te gaan liggen en dan zien we morgen wel weer. Het licht gaat uit, we liggen op de “harde”banken in een soft sleep coupé met 2 Chinese dames. Dat zal me het nachtje wel worden.

Jan